Μάης ο ανοιξιάτικος, Μάης ο αιματοβαμένος.

Η ιστορία είναι παλιά.

Μάιος 390μ.Χ. Ο αυτοκράτωρ Θεοδόσιος ο Α', ο καλούμενος Μέγας, διατάζει τον στρατό να μπει στο ιπποδρόμιο της Θεσσαλονίκης και να χτυπήσει αυτούς που βρισκόταν μέσα. Οι νεκροί υπολογίζονται από 7.000 έως 15.000.
Είχε προηγηθεί η κατακρεούργηση από όχλο του στρατηγού Βουθέριχου.

Μάιος 1886. Τώρα ξεκινάει η εργατική πρωτομαγιά. Στο Σικάγο κυρίως, αλλά και σε άλλες πόλεις των ΗΠΑ πραγματοποιούνται απεργιακές κινητοποιήσεις για την διεκδίκηση του εργασιακού οχταώρου. Το σύνθημα παραμένει έως τώρα: "Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνος".
Πάνω από χίλιοι οπλισμένοι αστυνομικοί επεμβαίνουν και το αίμα βάφει τη διαδήλωση. Η πλατεία Χειμάρκετ περνάει στην ιστορία. Αποφάσεις απαγχονισμού ακολουθούν για μετέχοντες (Σπάιτς, Φίσερ, Ένγκελ και Πάρσονς).

Μάιος 1893 στην Αθήνα. Έχουμε τη διαδήλωση στην Ελλάδα για την πρωτομαγιά με επικεφαλής τον Σταύρο Καλλέργη και την επακόλουθη σύλληψή του.

Μάιος 1936 στη Θεσσαλονίκη. Η απεργία των καπνεργατών που και πάλι βάφεται με αίμα. Ο Τάσος Τούσης είναι ο πρώτος νεκρός κι ο Ρίτσος με αφορμή το γεγονός γράφει τον Επιτάφιο.

Μάιος 1944. Διακόσιοι έλληνες εκτελούνται στο σκοπευτήριο της Καισαριανής από τα γερμανικά κατοχικά στρατεύματα.

Μάιος 1963 στη Θεσσαλονίκη. Δολοφονείται ο Γρηγόρης Λαμπράκης στην πρώτη δημόσια συγκέντρωση της νεοσύστατης Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη Θεσσαλονίκης.

Μάιος 1976 στην Αθήνα. Ο Αλέκος Παναγούλης, σκοτώνεται σε τροχαίο ατύχημα. Ο θάνατός του θα εγείρει πολλές εικασίες περί δολοφονίας.


Ο φόνος σκιάζει την άνοιξη από παλιά και το σχήμα είναι οξύμωρο στη διάθεσή μας που θέλει όλα αυτόν τον καιρό να αφορούν τη ζωή.

Οι αγώνες μένουν, θα πει κάποιος και τα νοήματα είναι διαχρονικά.
Μόνο να μην αλλοιώνονται τα νοήματα, λέω.

Ό,τι έχουμε δεδομένο σήμερα, από το ψωμί έως τον ελεύθερο χρόνο είναι αποτέλεσμα του αγώνα κάποιων άλλων, που δεν είναι πια παρόντες.

Να γίνω λίγο κακός;
Χρειάζεται πρώτα να περνάμε από μια επώδυνη διαδικασία αυτογνωσίας πριν να επικαλεσθούμε συνειδητά τα ηρωικά περασμένα.
Και μόνο για να μην προσβάλουμε τους αγώνες κάποιων άλλων δεν θα πρέπει να επικαλούμαστε τα διαχρονικά αιτήματα για ανάπαυση από την εργασία προκειμένου να δικαιολογήσουμε μια ενδόμυχη τεμπελιά.
Ο ελεύθερος χρόνος να μην είναι ποτέ κενός χρόνος.
Το δικαίωμα για ελεύθερη ψυχαγωγία (αγωγή ψυχής) να μην γίνεται ένα ανούσιο σκότωμα του χρόνου σε μια ζωή-σαπουνόπερα.
Όταν όμως γίνεται, αυτό δεν είναι μια μεταθανάτια ριπή σ' αυτούς που χάθηκαν για ένα διαχρονικό νόημα;

Θέλει προσοχή από εμάς τους χορτασμένους κληρονόμους.

Τιμή στους νεκρούς...ή μήπως..."καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς";
...(αχ, βρε Χρόνη)...