Όλα ή τίποτα

Ο Οσυσσέας Ελύτης έγραψε κάπου (νομίζω στ' Ανοιχτά Χαρτιά) ότι διάλεξε τον δρόμο της ποίησης ακόμη κι αν δεν θα οδηγούσε πουθενά. Κοντολογίς, επέλεξε έναν δρόμο με μόνο κριτήριο την έλξη που ένιωθε από τον ίδιο τον χώρο, ανεξαρτήτως ενός μελλοντικού κέρδους σε χρήμα, δόξα ή επιτυχία. Το 1979 βραβεύτηκε με Νόμπελ.
Σε κάποια στιγμή της ζωής του ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή αφοσιώνεται στα μαθηματικά διότι έτσι, όπως έγραφε, η ζωή του θα αποκτούσε το νόημα που αυτός θα ήθελε.
Σήμερα θεωρείται ένας από τους διάσημους μαθηματικούς ανά τον κόσμο.

Βλέπουμε ότι υπήρξαν, όντως, άνθρωποι οι οποίοι αισθάνθηκαν κάποτε τέτοια έλξη (ερωτική θα έλεγα) για ένα αντικείμενο που δεν γινόταν παρά να το ακολουθήσουν, ανεξαρτήτως της εκβάσεως μιας τέτοιας πορείας.

Αναφέρω τους δύο παραπάνω ενδεικτικά και σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι που στο τέλος δικαιώθηκαν και που όλοι μπορούμε να σκεφτούμε.

Αναρωτιέμαι, όμως, πόσοι υπάρχουν που ξεκίνησαν έναν τέτοιο δρόμο με την ίδια αφοσίωση, αλλά δεν δικαιώθηκαν. Κάποιοι που θα είχαν ιδιαιτέρως αντίξοες συνθήκες εργασίας ή πάλι που η επιτυχία του στόχου τους θα απαιτούσε κάτι παραπάνω από την αφοσίωση ΜΙΑΣ ζωής. Κάποτε ο Ελύτης δήλωσε σε μια συνέντευξή του ότι πολλά ακόμα έργα είχε στο νου του κι ότι η πνευματική του εγκυμοσύνη είναι όπως αυτή των ελεφάντων, όχι όμως κι η ζωή του. Μερικοί στόχοι χρειάζονται...περισσότερες ζωές.

"Ο μεν βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρά..." κατά τον Ιπποκράτη, για μια ακόμα φορά.

Σε κάτι τέτοιους, ανώνυμους ασφαλώς, νομίζω ότι θα έπρεπε μια τιμή - στους άδοξους ποιητές, όπως έγραψε κάποτε ο Καρυωτάκης.
Κάτι σαν κατάθεση στεφάνου στο μνημείο του αγνώστου στρατιώτη.

Σίγουρα λίγοι λένε το "Όλα ή τίποτα", αλλά κι απ' αυτούς τους λίγους δεν δικαιώνονται όλοι.

"...η δε τέχνη μακρά..."
Όντως.