Φιντείας

Κομίζω γλαύκα εις Αθήνας... Carry coals to Newcastle...

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: Thessaloniki, Greece

Παρασκευή, Αυγούστου 29, 2014

Ανοίγοντας τάφους


Την ώρα που ο τάφος της οικονομίας, αλλά και του πολιτισμού είναι ανοιχτός (σε κρίση οπτιμισμού λέω ότι δεν μπήκαμε ακόμα) ένας ακόμα τάφος μπαίνει στο προσκήνιο. Ο Μέγας Αλέξανδρος θα εμφανιστεί, ίσως ως άλλος μαρμαρωμένος βασιλιάς, να αναπτερώσει το (ανύπαρκτο;) ηθικό μας. Ακόμα κι αν βρεθεί δεν ξέρω τι θα επιφέρει η παλιά δόξα στην τραγωδία του σήμερα. Ο άτρομος βασιλιάς θα έλθει να μεταγγίσει κάτι από το μεγαλείο του στον σύγχρονο ραγιαδισμό άραγε; Για χρόνια απλώναμε το χέρι για βοήθεια από τους αλλοδαπούς και τώρα την πληρώνουμε ακριβά. Τώρα η βοήθεια θα έλθει (πιθανόν) από έναν δικό μας, μόνο που δεν είναι μαζί μας πλέον. Δεν ξέρω τι θα έλεγε ο Μέγας Αλέξανδρος για τον τάφο του σε σχέση με τον δικό μας. Ανοίγοντας έναν τάφο θα βγούμε από τον άλλον; Το χλιμίντρισμα του Βουκεφάλα, του επίσης ενδόξου ίππου, άραγε θα μας θυμίσει ότι γίναμε όνοι που απλώς υπομένουν;
Η δόξα των προγόνων δεν μας εμπόδισε να ζούμε κάποτε με δανεικά από τους «βαρβάρους». Άραγε τώρα το ξίφος του βασιλέως θα λύσει το πρόβλημά μας ως άλλον γόρδιο δεσμό; Η αποφασιστικότητα του παλιού βασιλιά θα μας βγάλει από τον μηρυκασμό του σήμερα, ίσως. Νέα δανεικά ζητάμε. Δάνειο ψυχής, αυτή τη φορά.
Ο εθνικός μας ποιητής, τουλάχιστον είδε τη δόξα των προγόνων με μια σωστή ματιά.
«Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις»
Αν βρεθεί ο τάφος του ενδόξου βασιλέως θα κλάψουμε άραγε; Στο κάτω – κάτω μπροστά σε τάφο βρισκόμαστε. Θα πανηγυρίσουμε, μήπως, μπροστά στον τάφο της εθνικής μας υπερηφάνειας;
Σήμερα η Αμφίπολη εγκυμονεί αμφιβολίες . Γίνεται μια νέα Ολυμπιάδα που αν τελικά «ξαναγεννήσει» μια διασυρμένη αξιοπρέπεια θα πάρει το ξίφος του κατακτητή και θα τραβήξει για νέες κατακτήσεις.
Πάντως ο Μέγας Αλέξανδρος, όπως έχει αναφερθεί, είχε πρότυπό του τον ομηρικό Αχιλλέα. Δεν του αρκούσε όμως ότι ο Αχιλλέας κάποτε έζησε, ούτε θα ήταν ικανοποιημένος με τον τάφο του.
Βεβαίως, εύχομαι να βρεθεί ο τάφος. Να κλάψουμε όμως, όχι να ρίξουμε λεκτικά πυροτεχνήματα σε καθυστερημένους επικήδειους λόγους.
Άλλωστε, κατά την Ορθόδοξη παράδοση, τα δάκρυα είναι το νερό με το οποίο ξεπλένεται η ψυχή.