Δύο άνθρωποι
Η ενσωμάτωση σε μια ομάδα, τις αποφάσεις της οποίας θα πρέπει ο ενταγμένος να θεωρεί πάντα δικές του ήταν κάτι που ποτέ δεν βρήκε απήχηση σε μένα. Μου ήταν τελείως αδιανόητο να χρειάζεται να προσποιούμαι ότι η κάθε απόφαση της ομάδας εκπροσωπεί εμένα και την εκπροσωπώ με τη σειρά μου.
Έτσι δεν μπόρεσα ποτέ μου να πω ότι ανήκω ολοκληρωτικά σε κάποιο πολιτικό κόμμα. Πολλές φορές ήρθα σε διαφωνία με άτομα της μιας πολιτικής ομάδας επειδή υποστήριξα απόψεις της αντίθετης, αλλά όχι όλες, που θα πει πως ούτε στην αντίθετη θα μπορούσα ν' ανήκω ολοκληρωτικά.
Άκουσα αρκετές φορές από ανθρώπους τη δυσκολία που είχαν προσπαθώντας να με εντάξουν κάπου. Η συνήθης απάντηση που έδινα ήταν "είναι ανάγκη να με εντάξεις κάπου;", αλλά ποτέ δεν ικανοποιούσε τον απέναντί μου που δεν μπορούσε να βλέπει ανθρώπους χωρίς πινακίδα.
Σε διάφορες συζητήσεις, όταν ερχόταν το θέμα των σπουδαίων ανθρώπων (όπως κι αν το εννοεί ο καθένας) όταν ακουγόταν η απάντησή μου για δύο ανθρώπους που πραγματικά τους θεωρώ από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες του εικοστού αιώνα αντίκρυζα αρκετά ερωτηματικά.
Λοιπόν, δεν υπάρχει καμία αντίφαση μέσα μου όταν λέω ότι πιστεύω πως δύο από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες του αιώνα που πέρασε ήταν ο Τσε Γκεβάρα κι ο Φώτης Κόντογλου.
Και οι δύο αγάπησαν κάτι από το οποίο δεν εξυπηρετήθηκαν.
Και οι δύο είχαν το ατόφιο στοιχείο μέσα τους.
Δεν υποκρίθηκαν και δεν γελάστηκαν από τις σειρήνες που στραγγαλίζουν την ανθρωπότητα από αιώνες και που είναι το χρυσάφι και οι τιμές.
Αυτό που υπηρέτησαν το αγάπησαν περισσότερο από τον εαυτό τους.
Είχαν πολλούς οπαδούς ανάξιούς τους.
Ο πλούτος, το βόλεμα, ο συμβιβασμός δεν γνώρισαν την πατημασιά τους.
Όμως ήταν μονάδες. Οι λαμπρές μονάδες ποτέ δεν άλλαξαν τον κόσμο. Το πλήθος είναι δυσκίνητο και το λαμπύρισμα των μονάδων ή δεν το βλέπει ή στραβώνεται απ' αυτό. Δεν φωτίζεται.
Αν στην υπόθεση του οντολογικού ζητήματος, της ζωής και του θανάτου είχε δίκιο ο Κόντογλου τότε κάπου συναντήθηκαν, κάπου που όλες οι ανθρώπινες αντιλήψεις και θεωρίες δεν έχουν πια καμιά σημασία και το μόνο που απομένει είναι ο τρόπος που κάποιος πίστεψε και έδρασε και πάνω απ' όλα αν αγάπησε κάτι που να τον υπερβαίνει.
Αυτή την υπέρβαση εγώ τη διακρίνω και στους δύο.
Έτσι δεν μπόρεσα ποτέ μου να πω ότι ανήκω ολοκληρωτικά σε κάποιο πολιτικό κόμμα. Πολλές φορές ήρθα σε διαφωνία με άτομα της μιας πολιτικής ομάδας επειδή υποστήριξα απόψεις της αντίθετης, αλλά όχι όλες, που θα πει πως ούτε στην αντίθετη θα μπορούσα ν' ανήκω ολοκληρωτικά.
Άκουσα αρκετές φορές από ανθρώπους τη δυσκολία που είχαν προσπαθώντας να με εντάξουν κάπου. Η συνήθης απάντηση που έδινα ήταν "είναι ανάγκη να με εντάξεις κάπου;", αλλά ποτέ δεν ικανοποιούσε τον απέναντί μου που δεν μπορούσε να βλέπει ανθρώπους χωρίς πινακίδα.
Σε διάφορες συζητήσεις, όταν ερχόταν το θέμα των σπουδαίων ανθρώπων (όπως κι αν το εννοεί ο καθένας) όταν ακουγόταν η απάντησή μου για δύο ανθρώπους που πραγματικά τους θεωρώ από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες του εικοστού αιώνα αντίκρυζα αρκετά ερωτηματικά.
Λοιπόν, δεν υπάρχει καμία αντίφαση μέσα μου όταν λέω ότι πιστεύω πως δύο από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες του αιώνα που πέρασε ήταν ο Τσε Γκεβάρα κι ο Φώτης Κόντογλου.
Και οι δύο αγάπησαν κάτι από το οποίο δεν εξυπηρετήθηκαν.
Και οι δύο είχαν το ατόφιο στοιχείο μέσα τους.
Δεν υποκρίθηκαν και δεν γελάστηκαν από τις σειρήνες που στραγγαλίζουν την ανθρωπότητα από αιώνες και που είναι το χρυσάφι και οι τιμές.
Αυτό που υπηρέτησαν το αγάπησαν περισσότερο από τον εαυτό τους.
Είχαν πολλούς οπαδούς ανάξιούς τους.
Ο πλούτος, το βόλεμα, ο συμβιβασμός δεν γνώρισαν την πατημασιά τους.
Όμως ήταν μονάδες. Οι λαμπρές μονάδες ποτέ δεν άλλαξαν τον κόσμο. Το πλήθος είναι δυσκίνητο και το λαμπύρισμα των μονάδων ή δεν το βλέπει ή στραβώνεται απ' αυτό. Δεν φωτίζεται.
Αν στην υπόθεση του οντολογικού ζητήματος, της ζωής και του θανάτου είχε δίκιο ο Κόντογλου τότε κάπου συναντήθηκαν, κάπου που όλες οι ανθρώπινες αντιλήψεις και θεωρίες δεν έχουν πια καμιά σημασία και το μόνο που απομένει είναι ο τρόπος που κάποιος πίστεψε και έδρασε και πάνω απ' όλα αν αγάπησε κάτι που να τον υπερβαίνει.
Αυτή την υπέρβαση εγώ τη διακρίνω και στους δύο.
Το έγραψε ο Finteias | 10:14 μ.μ.
|
4 comments
